Reguła prawej dłoni jest bardzo pomocna przy obliczaniu sił wewnętrznych w układach przestrzennych i tylko w takich ma ona zastosowanie. Polega ona na odpowiednim przyjęciu kierunku działania momentu zginającego.

Reguła prawej dłoni

Do tej pory rozwiązując płaskie schematy statyczne belek czy też ram, widzieliśmy dokładnie w którą stronę kręci moment zginający. Na płaskich schematach przedstawiany jest on następująco.

A więc widzimy, że przyłożony w podporze A moment zginający obraca się zgodnie ze wskazówkami zegara, czyli przyjmujemy go z dodatnim znakiem. Ale co w sytuacji, gdy prowadzący w projekcie ramy przestrzennej zada nam jakiś moment zginający i przedstawi go w następujący sposób.

Na powyższym przykładzie nie widzimy momentu zginającego, ale jego wektor.
Wektor momentu zginającego przedstawiany jest jako strzałka z podwójnym grotem i tutaj przychodzi nam z pomocą reguła prawej dłoni, która jest również znana pod takimi nazwami jak zasada korkociągu lub reguła śruby prawo skrętnej. Określa ona zwrot wektora momentu powstałego na skutek działania pary sił. Dla ułatwienia możemy zobrazować sobie działanie takiego momentu zginającego, przy pomocy wycinka ramy przestrzennej z jednego z poradników.

Widzimy, że wektor momentu zginającego o wartości 2 kNm jest równoległy do osi Z, czyli działa on w płaszczyźnie Y-X. Więcej na ten temat w poradniku o układach przestrzennych.

Reguła prawej dłoni znacznie ułatwia nam ustalenie, w której płaszczyźnie oraz w która stronę kręci moment zginający. To wszystko możemy odczytać poprzez złożenie PRAWEJ dłoni w pięść, jednocześnie wysuwając kciuk w górę. Mając tak ukształtowaną dłoń, wystarczy skierować kciuk w tę samą stronę, w którą skierowany jest wektor, pozostałe palce dłoni pokażą nam kierunek i płaszczyznę działania momentu zginającego.

I oto cała filozofia tej reguły. Oczywiście należy pamiętać, aby używać PRAWEJ dłoni i kciuk  kierować w tę stronę, w którą skierowany jest wektor momentu zginającego.